اپل در سالگرد ده‌سالگی آیفون، از آیفونی سخن به میان آورد که آن را با نام آیفون 10 یا آیفون ایکس صدا می‌زد. بسیاری از قسمت‌های آیفون جدید، دست‌خوش تغییرات بزرگی شده‌اند که طرف‌داران اپل را هیجان‌زده کرده است و آیفون 10 را به محصولی متفاوت تبدیل کرده‌اند. نمایشگری که این بار با پنل اولد ساخته‌شده و اپل نام فناوری به‌کاررفته در آن را سوپر رتینا گذاشته است تابه‌حال در هیچ آیفون دیگری استفاده‌نشده بود. این نمایشگر رزولوشن بالایی در مقایسه با آیفون‌های قبلی دارد به‌طوری‌که در اندازه‌ی 5.8 اینچ‌اش در حدود 458 پیکسل را در هر اینچ جا داده است. این اولین بار است که این حجم از پیکسل در اینچ و همچنین ابعاد در نمایشگر آیفون‌ها استفاده شده است. همچنین این نمایشگر تقریبا تمام قاب جلویی گوشی را پر کرده؛ این مورد در کنار لبه‌های براق قاب اصلی جلوه‌ای لوکس به آیفون 10 داده است. قاب پشتی هم از جنس شیشه ساخته‌شده تا هم گوشی مشکل آنتن‌دهی نداشته باشد و هم امکان شارژ بیسیم باتری هم در این گوشی وجود داشته باشد. این بدنه‌ی زیبا در مقابل خط‌وخش مقاومت بالایی دارد و می‌توانید از اینکه آب و گردوغبار به‌راحتی روی آیفون ایکس تاثیر نمی‌گذارد، خیال‌تان راحت باشد. مورد دیگر مجهز شدن آیفون 10 به حسگر تشخیص چهره است. این فناوری چهره‌ی شما را با استفاده از فناوری جدید شناسایی می‌کند؛ حتی اگر تغییری در چهره‌ی شما ایجاد شود، آن را شناخته و تنها با صورت شما قفل گوشی را باز می‌کند. به لطف این فناوری جدید دیگر خبری از حسگر اثرانگشت در آیفون 10 نیست. دو دوربین که هر دو سنسورهایی 12 مگاپیکسلی دارند از دیگر مواردی هستند که این گوشی را از سایر آیفون‌ها متمایز کرده است. قابلیت اتصال به شبکه‌های 4G با سرعت دانلود تا یک گیگابیت بر ثانیه، بلوتوث نسخه‌ی 5، نسخه‌ی 11 از iOS که مخصوص آیفون 10 شخصی‌سازی شده و از همه مهم‌تر حذف کلید خانه که به نظر اپل دیگر نیازی به آن احساس نمی‌شود از دیگر ویژگی‌های جدید این گوشی هستند. از نظر سخت‌افزاری هم این گوشی از تراشه‌ی جدید A11 بهره می‌برد که در آن پردازنده‌ای شش هسته‌ا‌ی و قدرتمند قرارگرفته تا بتواند علاوه بر کارهای معمول، از قابلیت‌های جدید واقعیت مجازی که اپل این روزها روی آن تمرکز خاصی دارد، پشتیبانی کند. آیفون جدید تنها در دو رنگ خاکستری و نقره‌ای ارائه می‌شود.
سی‌پی‌یو (به انگلیسی Central Processing Unit یا CPU) یا پردازنده (به انگلیسی Processor)، یکی از اجزاء رایانه می‌باشد که فرامین و اطلاعات را مورد پردازش قرار می‌دهد. واحدهای پردازش مرکزی ویژگی پایه‌ای قابل برنامه‌ریزی شدن را در رایانه‌های رقمی فراهم می‌کنند، و یکی از مهم‌ترین اجزا رایانه‌ها هستند. یک پردازنده مرکزی، مداری یکپارچه می‌باشد که معمولا به عنوان ریزپردازنده شناخته می‌شود. امروزه عبارت CPU معمولا برای ریزپردازنده‌ها به کار می‌رود. مدت زمان انجام یک کار به وسیله رایانه، به عوامل متعددی بستگی دارد که اولین آن‌ها، سرعت پردازشگر رایانه است. پردازشگر یک تراشه الکترونیکی کوچک در قلب کامپیوتر است و سرعت آن بر حسب مگاهرتز یا گیگاهرتز سنجیده می‌شود. هر چه مقدار این پارامتر بیشتر باشد، پردازشگر سریع‌تر خواهد بود و در نتیجه قادر خواهد بود، محاسبات بیشتری را در هر ثانیه انجام دهد. در اصطلاح عامیانه CPU به عنوان مغز رایانه شناخته می‌شود.
پردازشگر گرافیکی (به انگلیسی Graphics Processing Unit) که با نام GPU نیز شناخته می‌شود، یک مدار الکتریکی پیشرفته است که تصاویر خروجی را برای نمایشگر تولید می‌کند. اکثر پردازشگرهای گرافیکی، توابع مختلفی مانند شتاب دهنده‌ی رندر صحنه‌های سه‌بعدی و دوبعدی، رمز گشایی کردن MPEG-2/MPEG-4، خروجی تلویزیون و حتی قابلیت اتصال چند مانیتور را ارائه می‌کنند.
وضوح تصویری یا قدرت تفکیک‌پذیری تصویری یا رزولوشن تصویری به انگلیسی: (Image Resolution) در علوم تصویری به توانایی یک سیستم برای متمایزسازی جزئیات یک تصویر در یک سیگنال تصویری را گویند. اغلب این نوع رزولوشن به بزرگی یا کوچکی پیکسل‌های تصویر بستگی دارد و می‌توان مقدار تفکیک‌پذیری تصویر را با یکان جفت خط بر واحد طول سنجید. این کمیت من جمله در تصویرگیری تشخیصی و علوم تصویری دیگر کاربرد فراوانی دارد.
یک درگاه متداول برای اتصال هدفون‌های استاندارد به دستگاه های پخش موسیقی، کامپیوتر و دیگر وسایل الکترونیکی است که می‌تواند صدای استریو و همین طور میکروفون را پشتیبانی نماید. البته این بستگی به تعداد حلقه های مجزای روی بدنه کانکتور نیز دارد.
سیستم‌عامل یا سامانه عامل (به انگلیسی: Operating System)، نرم‌افزاری است که مدیریت منابع رایانه را به عهده گرفته و بستری را فراهم می‌سازد که نرم‌افزار کاربردی اجرا شده و از خدمات آن استفاده کنند. سیستم‌عامل خدماتی به برنامه‌های کاربردی و کاربر ارائه می‌دهد. برنامه‌های کاربردی یا از طریق واسط‌های برنامه نویسی کاربردی، (Application User Interface-APIs) و یا از طرق فراخوانی‌های سیستم (System Call) به این خدمات دسترسی دارند. با فراخوانی این واسط‌ها، برنامه‌های کاربردی می‌توانند سرویسی را از سیستم‌عامل درخواست کنند، پارامترها را انتقال دهند، و پاسخ عملیات را دریافت کنند. ممکن است کاربران با بعضی انواع واسط کاربری نرم‌افزار مثل واسط خط فرمان (Command Line Interface-CLI) یا یک واسط گرافیکی کاربر (Graphical User Interface-GUI) با سیستم‌عامل تعامل کنند. برای کامپیوترهای دستی و رومیزی، عموما واسط کاربری به عنوان بخشی از سیستم‌عامل در نظر گرفته می‌شود.
