گوشی همراه «iPhone XS» از سری تولیدات جدید شرکت «اپل» است که در ماه سپتامبر سال 2018 همراه با دو مدل دیگر این شرکت یعنی «iPhone XR»، «iPhoane XS Max» رونمایی شد. این گوشی در ویژگی‌ها شباهت زیادی به گوشی iPhone XS Max دارد اما در ابعاد کمی کوچکتر است. این گوشی با نمایشگری با پنل Super AMOLED ساخته‌شده است. این نمایشگر رزولوشن بسیار بالایی دارد؛ به‌طوری‌که در اندازه‌ی 5.8اینچی‌اش، حدود 458 پیکسل را در هر اینچ جا داده است که میزان بسیار مطلوبی است. همچنین این نمایشگر تقریباً تمام قاب جلویی گوشی را پر کرده است که نشان از کیفیت ساخت بالای این گوشی دارد. قاب پشتی هم از شیشه ساخته شده تا هم گوشی مشکل آنتن‌دهی نداشته باشد و هم امکان شارژ بی‌سیم باتری هم در این گوشی وجود داشته باشد. البته قابی فلزی این بدنه شیشه‌ای را در خود جای داده است. این بدنه‌ی زیبا در مقابل خط‌‌وخش مقاومت زیادی دارد؛ پس خیالتان از این بابت که آب و گردوغبار به‌‌راحتی روی آیفون XS تأثیر نمی‌گذارد، راحت باشد. علاوه‌براین لکه و چربی هم روی این صفحه‌نمایش باکیفیت تأثیر چندانی ندارند. ویژگی دیگر مجهز بودن آیفون XS به حسگر تشخیص چهره است. این فناوری چهره‌ی شما را با استفاده از فناوری جدید شناسایی می‌کند؛ حتی اگر تغییری در چهره‌ی شما ایجاد شود، آن را شناخته و تنها با صورت شما قفل گوشی را باز می‌کند. به لطف این فناوری جدید دیگر خبری از حسگر اثرانگشت در آیفون XS نیست؛ پیش‌ازاین شاهد استفاده از این فناوری در گوشی آیفون 10 بودیم. دو دوربین با سنسورهای 12مگاپیکسلی ویژگی دیگر این گوشی است که عکس‌هایی با کیفیت کاملاً رضایت‌بخش را به کاربر هدیه می‌دهد. قابلیت اتصال به شبکه‌های 4G، بلوتوث نسخه‌ی 5، نسخه‌ی 12 از iOS دیگر ویژگی‌های این گوشی هستند. از نظر سخت‌افزاری هم این گوشی از تراشه‌ی جدید A12 بهره می‌برد که در آن پردازنده‌ای شش‌هسته‌ا‌ی و قدرتمند قرارگرفته تا بتواند علاوه‌بر کارهای معمول، از قابلیت‌های جدید واقعیت مجازی که اپل این روزها روی آن تمرکز خاصی دارد، پشتیبانی کند. این گوشی آیفون با داشتن استاندارد IP68 در برابر آب مقاوم است و می‌تواند برای 30 دقیقه در عمق 2 متری دوام بیاورد. اپل این محصول را با ویژگی‌های خاص به‌عنوان یکی از پرچم‌داران این شرکت به بازار عرضه کرده است.
سی‌پی‌یو (به انگلیسی Central Processing Unit یا CPU) یا پردازنده (به انگلیسی Processor)، یکی از اجزاء رایانه می‌باشد که فرامین و اطلاعات را مورد پردازش قرار می‌دهد. واحدهای پردازش مرکزی ویژگی پایه‌ای قابل برنامه‌ریزی شدن را در رایانه‌های رقمی فراهم می‌کنند، و یکی از مهم‌ترین اجزا رایانه‌ها هستند. یک پردازنده مرکزی، مداری یکپارچه می‌باشد که معمولا به عنوان ریزپردازنده شناخته می‌شود. امروزه عبارت CPU معمولا برای ریزپردازنده‌ها به کار می‌رود. مدت زمان انجام یک کار به وسیله رایانه، به عوامل متعددی بستگی دارد که اولین آن‌ها، سرعت پردازشگر رایانه است. پردازشگر یک تراشه الکترونیکی کوچک در قلب کامپیوتر است و سرعت آن بر حسب مگاهرتز یا گیگاهرتز سنجیده می‌شود. هر چه مقدار این پارامتر بیشتر باشد، پردازشگر سریع‌تر خواهد بود و در نتیجه قادر خواهد بود، محاسبات بیشتری را در هر ثانیه انجام دهد. در اصطلاح عامیانه CPU به عنوان مغز رایانه شناخته می‌شود.
پردازشگر گرافیکی (به انگلیسی Graphics Processing Unit) که با نام GPU نیز شناخته می‌شود، یک مدار الکتریکی پیشرفته است که تصاویر خروجی را برای نمایشگر تولید می‌کند. اکثر پردازشگرهای گرافیکی، توابع مختلفی مانند شتاب دهنده‌ی رندر صحنه‌های سه‌بعدی و دوبعدی، رمز گشایی کردن MPEG-2/MPEG-4، خروجی تلویزیون و حتی قابلیت اتصال چند مانیتور را ارائه می‌کنند.
وضوح تصویری یا قدرت تفکیک‌پذیری تصویری یا رزولوشن تصویری به انگلیسی: (Image Resolution) در علوم تصویری به توانایی یک سیستم برای متمایزسازی جزئیات یک تصویر در یک سیگنال تصویری را گویند. اغلب این نوع رزولوشن به بزرگی یا کوچکی پیکسل‌های تصویر بستگی دارد و می‌توان مقدار تفکیک‌پذیری تصویر را با یکان جفت خط بر واحد طول سنجید. این کمیت من جمله در تصویرگیری تشخیصی و علوم تصویری دیگر کاربرد فراوانی دارد.
یک درگاه متداول برای اتصال هدفون‌های استاندارد به دستگاه های پخش موسیقی، کامپیوتر و دیگر وسایل الکترونیکی است که می‌تواند صدای استریو و همین طور میکروفون را پشتیبانی نماید. البته این بستگی به تعداد حلقه های مجزای روی بدنه کانکتور نیز دارد.
سیستم‌عامل یا سامانه عامل (به انگلیسی: Operating System)، نرم‌افزاری است که مدیریت منابع رایانه را به عهده گرفته و بستری را فراهم می‌سازد که نرم‌افزار کاربردی اجرا شده و از خدمات آن استفاده کنند. سیستم‌عامل خدماتی به برنامه‌های کاربردی و کاربر ارائه می‌دهد. برنامه‌های کاربردی یا از طریق واسط‌های برنامه نویسی کاربردی، (Application User Interface-APIs) و یا از طرق فراخوانی‌های سیستم (System Call) به این خدمات دسترسی دارند. با فراخوانی این واسط‌ها، برنامه‌های کاربردی می‌توانند سرویسی را از سیستم‌عامل درخواست کنند، پارامترها را انتقال دهند، و پاسخ عملیات را دریافت کنند. ممکن است کاربران با بعضی انواع واسط کاربری نرم‌افزار مثل واسط خط فرمان (Command Line Interface-CLI) یا یک واسط گرافیکی کاربر (Graphical User Interface-GUI) با سیستم‌عامل تعامل کنند. برای کامپیوترهای دستی و رومیزی، عموما واسط کاربری به عنوان بخشی از سیستم‌عامل در نظر گرفته می‌شود.
