راکت تنیس هد مدل youtek graphene radical lite

تاریخ‌نگاران عقیده دارند ورزش تنیس به شکل ابتدایی خود در طول قرن دوازدهم میلادی در شمال فرانسه رواج یافت. این ورزش در ابتدا در صومعه‌ها و با ضربه به توپ بدون راکت و با دست خالی انجام می‌شد. این شیوه بازی تا قرن شانزدهم میلادی که راکت مورد استفاده قرار گرفت، ادامه داشت. استفاده از راکت در این ورزش مدیون دو انگلیسی به‌نام‌های «هری جم» (Harry Gem) و «اوگوریو پررا» (Augurio Perera) که از توپ کریکت و راکتی با جنس پوسته‌ی درختان و با زه‌کشی از جنس روده حیوانات اهلی استفاده کردند. در دسامبر سال 1883 میلادی «سرگرد والتر کلاپتون وینگ فیلد» با تغییراتی در بازی ابتدایی تنیس، ورزشی به‌نام Sticky ابداع کرد که به‌منظور پذیرایی از میمهانان‌اش بکار می‌گرفت. Sticky ساده شده و رواج یافته‌ی واژه‌ی یونانی Sphairistike به‌معنای «مهارت در بازی با توپ» است. در واقع سرگرد والتر باعث شد تنیس به ورزشی بیرون از فضای پوشیده و تنیس امروزی تبدیل شود. امروزه تنیس ورزشی است که از لحاظ تعداد نفرات شرکت‌کننده بصورت انفرادی و تیمی (دونفره) بازی می‌شود. هر بازیکن راکتی دارد که از بخش‌های مختلفی مانند دسته راکت، گلوگاه، صفحه، زه و سر راکت تشکیل شده است. از بخش‌هایی که بیشترین تماس را با دست انسان دارد، بخش دسته راکت است. دسته راکت بسته به اندازه کف دست ورزش‌کاران سایزهای مختلفی دارد. به اندازه‌ی دورتادور یا محیط دسته راکت «گریپ» گفته می‌شود. راکت‌ها در دو نوع کنترلی و قدرتی طراحی شده‌اند. کنترلی یا قدرتی بودن راکت بستگی به یکی از مشخصات اصلی راکت‌های تنیس یعنی وزن آن‌هاست. وزن راکت می‌تواند از 245 گرم تا 339 گرم متغیر باشد. برای مبتدیان با توجه به تسلط، جنسیت و قدرت بدنی‌شان بهتر است، خانم‌ها از راکتی با وزن کمتر از 280 گرم و آقایان کمتر از 300 گرم را استفاده کنند. راکت سنگین‌تر، ضربات قویی‌تری داشته و لرزش ناشی از ضربه زه به توپ کمتری به دست ورزشکار منتقل می‌کند، این در حالیست که راکت سبک‌تر، قدرت کنترل و اعمال پیچش بیشتری برای ورزشکار مهیا می‌کند. برای کاستن لرزش ناشی از ضربه صفحه زه‌کشی راکت به توپ، از ضربه‌گیرها و دمپرها برای راکت‌های سبک‌تر استفاده می‌شود. مساحت صفحه راکت معمولا از 613 تا 710 سانتی‌متر مربع متغیر است.