خودرو گریت وال haval h9 اتوماتیک سال 2016

با نگاهی به روند طراحی خودروهای شاسی بلند این کمپانی که با هاوال H2 به عنوان خودرویی با تمرکز بر عملکرد شهری شروع می‌شود و با مدل سایز متوسط هاوال H8 ادامه می‌یابد و در نهایت با هاوال H9 به پایان می‌رسد، می‌توان دریافت که این کمپانی چینی در طراحی خودروهای خود گام بزرگی برداشته است. مدل هاوال H9 از هر نظر یک خودروی شاسی بلند بزرگ، لوکس و با قابلیت‌های آفرود (off-road) است که این ویژگی آخر آن با توجه به قاب نردبانی شاسی، تنظیم دنده‌ی مناسب و حالت‌های متنوع کشش خودرو تضمین می‌شود.

در این بازه‌ی قیمت، گریت وال هاوال H9 بالاتر از خودروهای میانی کلاس خود از جمله ایسوزو MU-X و تویوتا فورچنر GXL قرار می‌گیرد؛ حتی خودروهای هفت سرنشینه‌ی نرم‌تری مثل هیوندای سانتافه در رده‌ی پایین‌تری نسبت به هاوال H9 قرار دارند. به عبارت دیگر، هاوال اینبار هم مثل گذشته تنها بر روی ارائه‌ی یک خودروی مدعی با قیمت پایین تمرکز نکرده است بلکه می‌خواهد برای دست‌یافتن به نشان شایستگی در این کلاس به رقابت بپردازد. اما آیا این خودروی نسبتاً ناشناخته می‌تواند در عمل مقابل رقیبان شناخته‌شده‌تری مثل فورد اورست «Everest» یا خودروهای خانوادگی شهری‌تر ولی در عین حال بزرگ‌تری مثل تویوتا کلوگر «Kluger» بایستند یا حتی از آن‌ها پیشی بگیرد؟

ظاهر هاوال H9 از نظر اصالت طراحی کمی ما را به شک می‌اندازد. این خودرو مشابه برادر دیگر خود هاوال H8، شباهتی انکارنشدنی با مرسدس بنز دارد؛ از خطوط مبهم GL-Class گرفته تا پله‌های جانبی مشابه، دریچه‌های هوای جلوی کاپوت و قسمت‌های نقره‌ای دور و اطراف آن، همگی ما را به یاد فلسفه‌ی طراحی خودروهای مرسدس بنز می‌اندازند.

با ابعادی معادل 4856 میلی‌متر طول، 1926 میلی‌متر عرض، 1900 میلی‌متر ارتفاع و یک فاصله‌ی محوری 2800 میلی‌متری، هاوال H9 تقریباً ابعادی مشابه فورد اورست «Everest» دارد. این حس وسعت خودرو به داخل کابین هم کشیده شده است که در این مدل هم دارای فضای فراوان بوده و هم به خوبی تجهیز شده است.

چیدمان کابین خودرو و کیفیت مواد و پوشش‌ها هر دو نسبتاً فوق‌العاده هستند. داشبورد با وجود یک نمایشگر مرکزی 8.0 اینچی که به خوبی با سایر بخش‌ها یکپارچه شده، ساده و خلوت است. پوشش‌های داخل کابین از چرم و پلاستیک گرفته تا حتی قسمت‌های عجیب چوب مصنوعی (که بهتر از مدل H8 بوده) همگی مناسب و قابل قبول هستند. این مدل همچنین برای روشنایی کابین از نور محیطی آبی رنگ و نور قرمز سقفی بهره می‌برد که زیبایی آن را بیش از گذشته می‌کند. یکی از نقاط قوت هاوال H9 توجه به جزئیات طراحی خودرو است که آن را متمایز می‌کند، به عنوان نمونه می‌توانیم به محفظه‌ی عینک آفتابی که بسیار آرام باز و بسته می‌شود، کلیدهای نقره‌ای و دسته‌ی کروز کنترل اشاره کرد که بار دیگر یادآور خودروهای مرسدس بنز هستند.

صندلی‌های چرمی این خودرو بسیار راحت بوده و در بعضی از مدل‌ها دارای قابلیت‌هایی چون تنظیم الکتریکی در هشت جهت، سیستم گرمایشی و سرمایشی و حتی سیستم ماساژ چند مرحله‌ای هستند. لیست تجهیزات استاندارد این مدل در مقایسه با رقبا نسبتاً قدرتمند محسوب می‌شود. در کنار این صندلی‌های راحت، امکاناتی چون سنسورهای پارک دور تا دور خودرو، دوربین دید از عقب، قابلیت ورود و خروج بدون کلید، مسیریابی ماهواره‌ای، سیستم صوتی اینفینیتی با 10 اسپیکر، چراغ‌های LED روشنایی در روز، سیستم تهویه‌ی اتوماتیک سه گانه و سیستم تصفیه‌ی هوا به صورت استاندارد بر روی این مدل قرار گرفته‌اند. فضای بار این مدل مشابه مدل H8 با خواباندن صندلی‌های وسط و عقب به 1457 لیتر می‌رسد که به نسبت عالی است.

خودروی هاوال H9 از یک پیشرانه‌ی خطی 2.0 لیتری بهره می‌برد که بسیار آشنا به نظر می‌رسد و در واقع همان پیشرانه‌ی هاوال H8 است. اگر به یاد داشته باشید پیشرانه‌ی هاوال H8 در مقایسه با ابعاد آن کوچک به نظر می‌رسد، با این حساب اگر ابعاد بزرگتر H9 را جایگزین H8 کنید، باید گفت که پیشرانه‌ی خودرو بسیار جمع و جور به نظر می‌رسد که البته نکته‌ی مثبتی است. این پیشرانه‌ی توربوشارژری توانایی تولید حداکثر توان قابل توجه 160 کیلووات را در 5500 دور بر دقیقه و حداکثر گشتاور 324 نیوتن متر را بین دور موتور 2000 تا 4000 دور بر دقیقه دارد. این آمار و ارقام‌ها روی کاغذ خوب به نظر می‌رسند، اما در مقایسه با بسیاری از خودروهای این کلاس چندان ایده‌آل نیستند.

در عمل حتی هاوال H9 در شرایط بسیاری از نظر مکانیکی ضعف دارد. اگر وزن خالص 2250 کیلوگرمی H9 را در نظر بگیریم، که تقریباً 100 کیلوگرم بیشتر از H8 است، نسبت توان به وزن خودرو معادل 57 کیلووات به ازای هر تن می‌شود که اصلاً خوشایند به نظر نمی‌آید. البته به نظر می‌رسد که کمپانی گریت وال برای این مدل در حال طراحی یک پیشرانه‌ی دیزلی شش سیلندر است که ممکن است بسیاری از معادلات ما را به هم بریزد.

سیستم حرکت خارج از جاده، شما را برای عبور از سنگریزه، پستی و بلندی، برف و تمامی شرایط نابسامان جاده‎ای آماده می‏کند. با این حال، علی رغم قدرت گیربکس و همچنین چرخ‏ها در حرکت در این جاده‎ها، موتور بنزینی این مدل توانایی ایجاد قدرت زیاد و عملکرد بهینه در این شرایط را ندارد و این خودرو را در برابر رقبای دیزلی خود بازنده می‎کند. تنها ایرادی که در مورد قدرت مانور پذیری خودرو می‎توان گرفت، کند بودن فرمان است، که البته نسبت به فرمان مدل H8 سبک‎تر و نرم‎تر شده است. با این حال، قدرت مانور پذیری این مدل، در مقایسه با رقبای ذکر شده، کمی کمتر است.  سیستم تعلیق هاوال H9 به صورت جناقی در محور جلو و چنداتصاله در محور عقب است. به کمک این سیستم، تکان‌های بدنه در سرعت‌های بالا بسیار کم و ناچیز است؛ هر چند در سرعت‌های پایین، عملکرد سیستم تعلیق سطح ایده‌آل خود را از دست می‌دهد. با این حال، سیستم تعلیق H9 را می‌توان در مجموع یکی از بهترین‌ها در این کلاس به شمار آورد.

در نهایت، به همان سوال اولیه برمی‌گردیم، آیا هاوال H9 توانایی رقابت یا حتی پیشی‌گرفتن از خودروهایی چون فورد اورست یا تویوتا فورچونر را دارد؟ حقیقت این است که با تمام این تفاسیر و برتری‌های که از آن سخن گفتیم، هاوال H9 هنوز به چنین سطحی دست نیافته هر چند در مسیر پیشرفت قرار دارد. خودروهای رقیب H9 از پیشرانه‌های قدرتمندتر دیزلی (گازوئیلی) استفاده می‌کنند و خدمات پس از فروش آن‌ها به مراتب وسیع‌تر است. اما اگر همه‌ی این‌ها را کنار بگذاریم، یکی از نکات مثبت H9 این است که در ظاهر وانمود به داشتن چیزی نمی‌کند بلکه توانایی و ظرفیت خود را نشان می‌دهد. به اعتقاد بسیاری از منتقدین، هاوال H9 بهترین خودرو در کلاس هاوال H است. کابین جادار، طراحی قدرتمند و برتری‌های مهندسی که زیر پوست آن نهفته شدند، هاوال H9 را به گزینه‌ای مناسب و قابل توجه در میان رقبا تبدیل می‌کنند.